Tornado

Hij kon niet zelf spelen en had mij voortdurend nodig, net als een veel jonger kind. “Je zoon is een tornado” zei de kleuterschool. Mijn lief, slim, welbespraakt kind beet, smeet, gilde en brak. Ik kon zien dat het personeel wat bang van hem was. Thuis voelde alles zwaar en moeilijk.

Gillend stond hij op. Aankleden, eten, het huis uitgaan, in de auto gaan, slapen: alles maakte hem zo boos. Het “in de wereld zijn”, sociale contacten of vakantie verliep erg moeizaam. Voor korte tijd, buiten, kon hij goed met andere kinderen spelen, maar na een uur was het genoeg voor hem, anders was het gillen en slaan. Feedback die ik kreeg was: “heb je geen tuigje voor hem”, “hij luistert HELEMAAL niet he?!” en erger…

Maskeren

Op de medische afspraken (die meestal maximaal 60 minuten duurden) was hij regelmatig sociaal, zelfs charmant, met goed oogcontact. De omgeving was dan nieuw, interessant en hij speelde dan zelfs een beetje. Niet handig!! Het duurde jaren voor we een ASS en ADHD-diagnose hadden. Ik had het “geluk” dat zijn school carrière niet makkelijk verliep. Maar ik weet dat families niet geloofd worden of zelfs van dingen beschuldigd waren omdat hun kind zo goed maskeerde in de buitenwereld.

Weer geluk

Met brede ervaring in jeugdzorg wist ik dat mijn aanpak OK was, dus er moest iets meer aan de hand zijn. Natuurlijk ging ik naar alle cursussen en voorlichtingen die de gezondheidszorg voorstelde. Daar kwam ik andere moeders tegen, ook met de handen in het haar.

En zo hoorde ik gelukkig over PDA. Sinds die tijd heb ik heel veel in mijn en ons leven veranderd. De PDA Society site, Facebook pagina’s, websites en een mentor hebben me zoveel duidelijk gemaakt. Door m’n verwachtingen, insteek en aanpak volledig om te gooien heb ik het weer leuk met m’n kind.